Als de vraag wordt gesteld welke Belgische voetballer de grootste impact heeft gehad op het Europese voetbal, zullen bij velen de namen van De Bruyne, Lukaku of andere Hazards spontaan over de lippen rollen. Well, not in my book! Ik ga voor een andere boss, mister Bosman.
Bosman kan wellicht niet tippen aan de voetbalkwaliteiten van bovenstaande namen, toch heeft hij enkele grote obstakels weggewerkt van het pad die tot op heden door hen werd bewandeld. Daarnaast is hij medeverantwoordelijk voor het feit dat voetballers niet louter meer zwemmen in het zwembad maar eveneens in het geld.
In 1990 kwam hij in conflict met zijn toenmalige club RFC Liège. Bosman wou immers vertrekken naar de Franse club US Duinkerken maar RFC Liège wou enkel meewerken aan deze transfer als er een torenhoge transfersom op tafel kwam. Om uit deze patstelling te geraken nam Bosman een zeer gedreven advocaat onder de arm. Volgens deze advocaat waren de toenmalige transferregels, die ervoor zorgden dat Bosman niet kon vertrekken, in strijd met het Europees recht, meer bepaald de regels omtrent het vrij verkeer van werknemers.
De toenmalige regels bestonden er immers uit dat ook voor spelers wiens contract was afgelopen een transfervergoeding kon worden gevraagd. Dit resulteerde in het gegeven dat clubs ten allen tijde een transfer konden blokkeren, zelfs na afloop van het contract. Ook werd er in die tijd met nationaliteitsclausules gewerkt waardoor de clubs slechts een beperkt aantal buitenlandse spelers in de selectie mochten hebben.
Het Europese Hof van Justitie stelde de advocaat van Bosman in het gelijk door te stellen dat deze praktijken manifest in strijd waren met de regels omtrent het vrij verkeer van werknemers. Sinds dit arrest kunnen de clubs niet langer een transfersom vragen voor spelers van wie het contract is afgelopen en werden de beperkingen op het aantal buitenlandse (Europese) spelers opgeheven.
Aangezien de clubs minder transfersommen moesten betalen en spelers makkelijker van club konden wisselen, werd de machtspositie van de spelers ten opzichte van de clubs enorm versterkt. Als logisch gevolg hiervan stegen het aantal transfers en de salarissen gigantisch. Door de opheffing van de nationaliteitsclausules is het ook eerder de regel dan de uitzondering geworden dat de Belgische toppers in de buitenlandse topcompetities aan de slag gaan.