Wanneer je kinderen hebt en je wenst uit het echt te scheiden, dan dient er een verblijfsregeling voor de minderjarige kinderen te worden bepaald.
In het ideale geval heb je een goede verstandhouding met uw ex-partner en komen jullie samen tot een akkoord over wanneer de kinderen bij wie verblijven. Het is aangewezen om deze verblijfsregeling op papier te zetten en te laten ondertekenen door beide partijen. Vervolgens laat je het akkoord homologeren door de rechtbank.
Wanneer men er niet in slaagt om een akkoord te bereiken met de ex-partner, kan u zich richten tot de rechter. U kan aan de rechter vragen om een verblijfsregeling op te leggen. Wanneer u vreest dat uw ex-partner de opgelegde verblijfsregeling niet zal naleven kan u aan de rechter vragen om de naleving van de verblijfsregeling te koppelen aan een dwangsom. U kan dit vragen op grond van artikel 387ter, §1, vijfde lid van het oud Burgerlijk Wetboek. Deze bepaling bepaalt het volgende:
Artikel 387ter, § 1 van het oud Burgerlijk Wetboek:
“Ingeval één van de ouders weigert de rechterlijke beslissingen met betrekking tot de verblijfsregeling van de kinderen of het recht op persoonlijk contact uit te voeren, kan de zaak opnieuw voor de reeds geadieerde familierechtbank worden gebracht, overeenkomstig de in artikel 1253ter/7 van het Gerechtelijk Wetboek voorziene procedure.
De rechter doet uitspraak met voorrang boven alle andere zaken.
Hij kan nieuwe beslissingen nemen met betrekking tot het ouderlijk gezag of de huisvesting van het kind.
Onverminderd strafvervolging kan hij de partij die het slachtoffer is van de miskenning van de in het eerste lid bedoelde beslissing toestaan een beroep te doen op dwangmaatregelen. Hij bepaalt de aard van deze maatregelen en de nadere regels betreffende de uitoefening ervan, rekening houdend met het belang van het kind en wijst, indien hij zulks nodig acht, de personen aan die gemachtigd zijn de gerechtsdeurwaarder te vergezellen voor de tenuitvoerlegging van zijn beslissing.
De rechter kan een dwangsom uitspreken om te waarborgen dat de te nemen beslissing zal worden nageleefd en, in die hypothese, stellen dat voor de tenuitvoerlegging van die dwangsom, artikel 1412 van het Gerechtelijk Wetboek van toepassing is.
De beslissing is van rechtswege uitvoerbaar bij voorraad.”
Een dwangsom is een sanctie die de rechter kan opleggen om partijen te dwingen de beslissing na te leven.
De rechter zal enkel preventief een dwangsom opleggen wanneer er een werkelijk gevaar bestaat dat één van de partijen of beiden partijen de opgelegde verblijfsregeling niet zal naleven. De partij die de opgelegde verblijfsregeling niet naleeft, moet een dwangsom betalen. Vaak wordt er een dwangsom per dag opgelegd dat een partij de verblijfsregeling niet naleeft.
Bovendien moet de partij die de opgelegde verblijfsregeling niet naleeft zich ervan bewust zijn dat de niet-afgifte van een kind een misdrijf is. Dit kan leiden tot strafsancties. Het is daarenboven aangewezen om telkens wanneer uw ex-partner de kinderen niet komt halen of terugbrengen een klacht bij de politie neer te leggen.
Heeft u vragen over de afdwingen van een verblijfsregeling, aarzel niet om ons te contacteren.